Chołoniewski Myszka Ignacy (ur. ok. 1740–1823), poseł na sejm czteroletni. Ur. się jako najstarszy syn Adama, wówczas podstolego winnickiego, w końcu kasztelana buskiego, i Salomei z Kątskich. Nauki pobierał w jezuickim Collegium Nobilium w Warszawie. Niektóre jego szkolne wypracowania (10 drobniejszych utworów, oraz mowę przeciw pojedynkom) wydał Franciszek Bohomolec w »Zabawkach Oratorskich« (W. 1755). Z czasów szkolnych pochodzi także urywek przekładu z Owidiusza pt. »Sen« w »Zabawach przyj. i poż.«, III 317–8. Posłował z Bracławszczyzny na sejmy 1766, 1776 i 1788–91; na życzenie Stanisława Augusta był deputatem a następnie marszałkiem Trybunału Koronnego 1776; został starostą szczurowieckim 1771 i kołomyjskim, szambelanem królewskim, kawalerem orderu św. Stanisława. W r. 1790 wygotowano dla niego nominację na kasztelana czernichowskiego, której jednak nie dostał. W czasie sejmu wielkiego należał do deputacji dla reformy sprawy żydowskiej i wystąpił z własnym projektem, który w deputacji upadł, lecz na żądanie Ch-go został wydrukowany na końcu druku ulotnego pt. Reforma Żydów z 1791 oraz osobno pt. Projekt względem Żydów i długów kahalnych żydowskich. Projekt to jednostronny, mniej liberalny od projektu Deputacji, stał na stanowisku kanclerza Jędrzeja Zamoyskiego i pierwotnym Kołłątaja, zawierał zaś echa dysput, toczonych przez współuczniów w Collegium jezuickim 1755 r. Po ojcu odziedziczył liczne dobra w woj. ruskim i wołyńskim, m. i. Chołoniew, po rozbiorach został ces. austr. tajnym radcą, wywiódł się z braćmi ze szlachectwa przed Kolegium Stanów galicyjskich 1 II 1797, a 30 III 1798 otrzymał z braćmi, Rafałem i Ksawerym, austriackie hrabiostwo dziedziczne ze zmianą nieznaczną dotychczasowego h. Korczak na własny. Zmarł w rodzinnym Chołoniowie, pochowany w pobliskim Horochowie w ufundowanej przez siebie kaplicy cmentarnej.
Portret olejny w posiadaniu mec. Chołoniewskiego w Warszawie.
Boniecki; Uruski; Złota Księga, XIX 4 i 6; Koresp. Stan. Augusta (rkp. B. Czart. 658, s. 29 i 31; 724, s. 45, 49–52, 63); Smoleński Wł., Stan i sprawa żydów polskich w XVIII w. (Pisma historyczne), Kr. 1901, I 276, 279; tenże, Ostatni rok Sejmu W., Kr. 1896, 329–30.
Wincenty Ogrodziński